.jpg)
Του Θ. Παπαναστασόπουλου
Η ξαφνική είδηση του
θανάτου του Πέτρου Παλαιολογόπουλου
σκόρπισε τη θλίψη στην τοπική κοινωνία
της Αιγιάλειας.
Ο άνθρωπος που για οκτώ
ολόκληρα χρόνια συνέδεσε το όνομά του
με μεγάλες στιγμές του ιστορικού
Παναιγιαλείου, βγήκε νικητής από την
πολύχρονη μάχη που έδωσε με την επάρατη
νόσο, αλλά προδόθηκε από την καρδιά του,
αφήνοντας μεγάλο κενό πίσω του.
Ο Πέτρος
Παλαιολογόπουλος ανέλαβε τις τύχες της
«Μαύρης Θύελλας» στην πιο κρίσιμη καμπή
της ιστορίας της. Το 1983 ο Παναιγιάλειος
υποβιβάστηκε από τη Β΄ Εθνική, μετά από
μία επιτυχημένη πορεία αρκετών χρόνων
στην κατηγορία και με νωπές ακόμη τις
«δάφνες» από την παρουσία του στα
ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας το ΄81,
όταν και αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό.
Μετά την αποχώρηση του Ροδόπουλου από
την προεδρία, ο «κατήφορος» δεν είχε
τελειωμό και η «Μαύρη Θύελλα» βίωσε μια
πρωτόγνωρη κατάσταση που την έφερε όχι
μόνο στη Δ΄ Εθνική, αλλά ακόμη και στο
τοπικό πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας
την περίοδο 1988-89!
Επέστρεψε βέβαια την
αμέσως επόμενη χρονιά στη Δ΄ Εθνική,
αλλά «βυθισμένη» στα οικονομικά και
διοικητικά προβλήματα, δεν έδειχνε
ικανή … να σηκώσει κεφάλι και να
επανακτήσει τη χαμένη της αίγλη.
Η έλευση
Παλαιολογόπουλου το καλοκαίρι του ΄94
αποτέλεσε την αφετηρία για ένα νέο
ξεκίνημα, με πολλά όνειρα από τον φίλαθλο
κόσμο της Αιγιάλειας, που είδε με το
«καλημέρα» ότι κάτι αλλάζει στην ομάδα.
Ο Παλαιολογόπουλος δαπανά δεκάδες
εκατομμύρια, φέρνει στο Αίγιο παίκτες
εγνωσμένης αξίας και με μοναδικό αντίπαλο
την – επίσης – ισχυρή Αχαϊκή, ο
Παναιγιάλειος «κόβει» πρώτος το νήμα
στο τέλος της σεζόν, έστω μέσα από την
ψυχοφθόρο διαδικασία ενός αγώνα μπαράζ.
Ίσως ήταν καλύτερα που ήρθαν έτσι τα
πράγματα.
Ο ιστορικός αγώνας μπαράζ με
την ομάδα της Κ. Αχαίας, στο γήπεδο της
Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 10 Ιουνίου του
1995, αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς στην
νεότερη ιστορία της ομάδας.
Ήταν τότε
που το μισό Αίγιο… μετακόμισε στη
πρωτεύουσα και 8000 χιλιάδες φίλαθλοι
της «Μαύρης Θύελλας» έκαναν τη νύχτα
μέρα μετά τη μεγαλειώδη νίκη με 2-0 στην
παράταση και την επιστροφή μετά από μία
δεκαετία στη Γ΄ Εθνική.
Αυτή ήταν μόνο
η αρχή. Έστω και αν χρειάστηκε να περάσουν
τέσσερα χρόνια, ο Πέτρος Παλαιολογόπουλος
οδηγεί το 1999 την ομάδα και στη Β΄ Εθνική
κατηγορία.
Το όραμα του προέδρου από
την ημέρα που ανέλαβε, αρχίζει σιγά –
σιγά να παίρνει σάρκα και οστά.
Η… ολική
επαναφορά των «Πασάδων του Αιγίου» και
η επιστροφή τους στην ελίτ του ελληνικού
ποδοσφαίρου, δεν απέχει πολύ. Μόλις ένα
σκαλοπάτι.
Κάπου εκεί όμως αρχίζουν τα
προβλήματα. Η υγεία του Πέτρου
Παλαιολογόπουλου έχει αρχίσει να
κλονίζεται, εισάγεται στο θεραπευτήριο
«ΥΓΕΙΑ» και η συνέχεια είναι γνωστή.
Έδωσε μεγάλη και πολύχρονη μάχη από τη
οποία βγήκε νικητής, αλλά στην ομάδα
τίποτα πια δεν είναι όπως πριν.
Ο
Παναιγιάλειος μένει «ακέφαλος» και δεν
ήταν λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να το
εκμεταλλευθούν. Στις 28 Μαίου του 2000
ανακοινώνει στο γήπεδο της Τέμενης και
λίγο πριν ξεκινήσει η προπόνηση, την
αποχώρησή του, αλλά λίγες ημέρες αργότερα
– και μετά την αναταραχή που προκλήθηκε
– επιστρέφει και η συγκινητική του
δήλωση, μένει στην ιστορία: «Κάποιοι
πίστεψαν ότι ο Παλαιολογόπουλος πέθανε.
Τους πληροφορώ λοιπόν πως ζω, ότι είμαι
εδώ και θα παραμείνω στις επάλξεις ακόμη
κι αν χρειαστεί να στηριχτώ σε δεκανίκια».
Ο Παναιγιάλειος παραμένει
έστω και την ύστατη ώρα στη Β΄ Εθνική
και ο πρόεδρος συνεχίζει στο τιμόνι και
την επόμενη χρονιά. Τα οικονομικά
προβλήματα όμως δεν κατάφερε ποτέ να
τα ξεπεράσει.
Οι επιχειρήσεις του,
κλείνουν η μία μετά την άλλη και βοήθεια
δεν υπάρχει από πουθενά.
Ανακοινώνει
ότι πουλάει τις μετοχές του και σχεδόν
αμέσως ξεκινάει η… παρέλαση των υποψηφίων
επενδυτών.
Χωρίς κανένα αποτέλεσμα
όμως. Και στις 18 Φεβρουαρίου 2002, αδυνατώντας
να βρει αγοραστή, μεταβιβάζει δωρεάν
το πλειοψηφικό πακέτο του στον Βαγγέλη
Ευαγγελίου και έτσι, η εποχή Παλαιολογόπουλου
στον Παναιγιάλειο ολοκληρώνεται άδοξα.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η ομάδα στο
τέλος της σεζόν υποβιβάζεται δύο
κατηγορίες λόγω χρεών και πολλοί σπεύδουν
να αποδώσουν και στον ίδιο ευθύνες. Ο
κόσμος ξεχνάει γρήγορα και πολλοί από
εκείνους που σήμερα – μετά τον θάνατό
του – δηλώνουν συνετριμμένοι και χύνουν
«κροκοδείλια δάκρυα», θα πρέπει να
αισθάνονται τύψεις.
Σε συνέντευξή του πέντε
χρόνια μετά την αποχώρησή του, δήλωσε
πικραμένος για τον τρόπο με τον οποίο
αποχώρησε από την ομάδα, για χάρη της
οποίας κλονίστηκε η υγεία του και ο
ίδιος, σχεδόν καταστράφηκε οικονομικά.
«Περπατάω όμως με το κεφάλι ψηλά γιατί
έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, σε αντίθεση
με κάποιους άλλους που δεν μπήκαν ποτέ
στον κόπο να κάνουν την αυτοκριτική
τους» τόνισε απογοητευμένος από τη
στάση κάποιων ανθρώπων, τους περισσότερους
από τους οποίους, ο ίδιος ευεργέτησε.
Και καλά έκανες πρόεδρε.
Στην καρδιά όλων των υγιών φιλάθλων της
Αιγιάλειας, θα είσαι ο αναμορφωτής της
«Μαύρης Θύελλας» και αυτό δεν πρόκειται
ποτέ να αλλάξει. Το όνομά σου έχει ήδη
γραφτεί με χρυσά γράμματα στο πάνθεον
της ιστορίας του Παναιγιαλείου.
Τετριμμένος αλλά αναγκαίος ο επίλογος.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
